Πρωτοχρονιά

Κάθομαι εδώ με την αγαπημένη μου αγελαδίτσα, πίνω καφέ στην σχετικά καινούρια κούπα μου (όχι κάτι συγκλονιστικό μια χρώματος καφέ που γράφει στα εγγλέζικα ώρα για καφέ αγορασμένη από το Βασιλόπουλο χωρίς όμως να δίνει έστω και λίγους πόντους μπόνους ή μερικούς πόνους ή κάτι τελοσπάντων για να θυμάμαι κι εγώ αυτή τη χρονιά που φεύγει πιο αισιόδοξα ή ίσως όχι και τόσο, what difference does it make που θα έλεγε και ο Μόρισει) και ακούω το Russian Dance του Tom Waits λίγο πριν στείλω το σίγουρα αργοπορημένο sms μου προς τον Άη Βασίλη για να του ζητήσω κι εγώ το κάτιτις μου. Ή αλλιώς αυτό το κάτι που θέλω που έλεγε και η Καιτούλα η Γαρμπή, σύζυγος (αν δεν απατώμαι) του Διονυσίου Σχοινά του μεγαλομάρτυρος. Δύο ευχές μόνο, υγεία και ειρήνη, τόσο απλές, τόσο ουσιαστικές. Καλή χρονιά.

Χριστούγεννα

Δεν είναι σωστό να φύγω και να σας αφήσω χωρίς γιορτινή ανάρτηση. Φέτος έχω μια διάθεση να πίνω όλο καφέδες. Κάτι φίλοι μου που ασχολούνται με τα οικονομικά λένε ότι θα έρθουν δύσκολες μέρες και δεν έχουμε δει τίποτα ακόμη. Για την ώρα πάντως το μόνο που φαίνεται να αλλάζει είναι το κυβερνητικό σχήμα με τον επερχόμενο ανασχηματισμό. Τόσο καλά.

Είμαι...

...έτοιμος 

να σαλτάρω

ευτυχώς που αύριο την κάνω για 2-3 μέρες να απομονωθώ μπας και ηρεμήσω.

μπαμ...

...και κάτω

Σκατά στα μούτρα μας.

I Don't Know Why aka Don't Know Why I Love You

Το μεγαλύτερο ψέμα που έχει ειπωθεί από καταβολής κόσμου και εξακολουθεί να λέγεται είναι η φράση «θα σ’ αγαπώ για πάντα». Είναι επίσης και το ψέμα που έχει ειπωθεί τις περισσότερες φορές από κάθε άλλο. Φαντάζομαι δε, ότι είναι και το ψέμα που έχει γίνει πιστευτό όσο κανένα άλλο. Έχει πάντως πλάκα να σκέφτεσαι ότι λέγονται αλήθειες περί ψεμάτων. Είναι ένα σχήμα κάπως οξύμωρο κι ένα σχήμα που πήγα να δω την Κυριακή ήταν αυτό με τους Θάνο Μικρούτσικο, Μιλτιάδη Πασχαλίδη (που πιστεύω ότι θα μπορούσαν άνετα να τον λένε και Χρήστο) και Ρίτα Αντωνοπούλου την οποία δεν είχα δει ποτέ έτσι ώστε να ξέρω πως μοιάζει και την πέρναγα για καστανή. Τελικά ήταν μια έκπληξη το ξανθό χρώμα στο μαλλί της αλλά και το ελαφρώς κοντό γιατί εκτός από το χρώμα είχα άποψη και για την κόμμωση. Πίστευα δηλαδή ότι το μήκος των μαλλιών της έφτανε περίπου στο ύψος των ώμων. Των καστανών μαλλιών της. Τα ξανθά τα έχει πιο κοντά. Μπορώ να πω ότι της πάνε. Αν και θα ήθελα να τη δω και με τα καστανά της. Θα έβλεπα ξανά και το πρόγραμμα. Το πρώτο που σε κερδίζει είναι η ώρα έναρξης, δε χρειάζεται να πάρεις τα χαπάκια καφεΐνης για να αντέξεις και ούτε σκέφτεσαι το πρωινό ξύπνημα της επόμενης μέρας αφού μία και κάτι σχολάει το όλο θέμα κι έτσι το πολύ στις δύο είσαι και κάτω από τα σκεπάσματα. Τώρα αν καθυστερήσεις εκεί λόγω έπαρσης είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο. Ενδεχομένως και του Εφραίμ του ιδίου. Είμαι πολύ απογοητευμένος από τα πράγματα γενικά, νομίζω ότι είμαστε τελείως παθητικοί δέκτες και όσες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας γίνονται έχουν πια τελείως εθιμοτυπικό χαρακτήρα. Και δε νομίζω ότι το λέω αυτό επειδή βλέπω ότι δεν αλλάζει κάτι, είναι που δεν έχω ενδείξεις ότι πρόκειται ν’ αλλάξει έστω και το παραμικρό. Τις τελευταίες εβδομάδες ψάχνω κατάλυμα για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Έχω κάνει περισσότερα από 90 τηλέφωνα χωρίς αντίκρισμα. Αν εξαιρέσουμε δηλαδή δυο-τρεις περιπτώσεις που ζητούσαν 200 ευρώ το δωμάτιο και μ’ έπιασαν τα γέλια, όλοι οι άλλοι μου απαντούσαν δεν έχουμε τίποτα. Φαντάζομαι πως αν προλάβαινα να τους πω ότι είμαστε 8 άτομα θα τους έπιαναν αυτούς τα γέλια και ως εκ τούτου επιβεβαιώνεται και η παροιμία «γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος». Πιστεύω ότι είναι η (ευτυχής για πολλούς) συγκυρία του τετραήμερου που δημιουργείται με τις σχετικές αργίες κι όλοι έχουν πέσει με τα μούτρα αυτήν την περίοδο για να ξεσκάσουν λίγο. Απ’ την άλλη έχω τόσο ανάγκη να κάνω διακοπές που με παίρνει από κάτω ακόμη και γι’ αυτόν το λόγο. Είχα πάει το προηγούμενο σ/κ στο Γιτζέκι resort και ήταν πραγματικά φιλί ζωής. Τώρα που σκοπεύω να λείψω για τρεις εβδομάδες πιστεύω ότι θ’ ανανήψω πλήρως. Θέλω να φύγω. Γενικά.

28/11

Σκέφτομαι αυτό το ποστ να περιέχει μία ερώτηση εν είδει λευκώματος την οποία και εμπνεύστηκα ακούγοντας σήμερα το μεσημέρι στο αυτοκίνητο την ώρα που έφτανα κάτω από το σπίτι μου ένα τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Κι επειδή τυχαίνει να έχω και γενέθλια σημέρα (τα βαρέλια έχουν αρχίσει ήδη να παγώνουν) η απάντηση που θα μου αρέσει περισσότερο κερδίζει δώρο συλλεκτικό cd με ιδιόχειρη αφιέρωση της αρεσκείας μου.

Τι εστί καύλα;

Window Of Appearances

Μου αρέσει πολύ αυτή η αλυσίδα ισπανικών φούρνων, τα Μπένεθ (ΒΕΝΕΤΗ), όπου μπορεί να βρει κανείς όλων των ειδών τα ψωμιά και τα κουλούρια σε ελαφρά μεν τσιμπημένες τιμές, πλούσια σε υδατάνθρακες δε κάτι όμως που θα έλεγα ότι δεν έχει άμεση σχέση με την παροιμία άνθρακες ο θησαυρός εκτός κι αν το κυνήγι του αποδειχθεί κάτι παραπάνω από μια απλή διαδικασία αποκωδικοποίησης γρίφων και μυστηρίων, γεγονός όμως που θεωρώ ότι δε σχετίζεται άμεσα με τα τόσο αγαπημένα μου μουστοκούλουρα, τη λέξη με τα πέντε ου.

Με το Μαραθώνα σαν περιοχή δεν είχα ασχοληθεί ποτέ και ειδικά με τη λίμνη παρόλο που υδροδοτούμαστε από εκεί δεν αξιώθηκα να περάσω ούτε μία φορά, έτσι για να πω το νερό νεράκι. Και μιας και μιλάμε για νερό άκουσα μία ατάκα σήμερα που μου άρεσε ιδιαιτέρως κυρίως λόγω ζύθου. Είναι ένας τύπος λοιπόν ο οποίος και πετυχαίνει μία παρέα μηχανόβιων οι οποίοι έχουν στο πλάι τους έναν ευμεγέθη σωρό με κουτάκια (άδεια ως επί το πλείστον) με μπύρες. Τους ρωτάει λοιπόν μήπως το παρακάνουν λίγο με τόσες μπύρες οπότε η ατάκα του έρχεται συστημένη: «Και θες να πίνουμε νερό τώρα που στερεύει;». Σίγουρα η παρέα αποτελείτο από Θιβετιανούς μοναχούς (όχι σαν τις φώκιες), οι οποίοι και είναι παγκοσμίως διάσημοι για τη σοφία τους. Όχι όμως και για την αγάπη, πίστη και ελπίδα τους.

Γινόμαστε μικροί κάποιες φορές και δυστυχώς ο χρόνος έρχεται για να μας το επιβεβαιώσει. Δεν έχει σημασία το περιστατικό, μια τηλεφωνική συνομιλία αφορούσε και το αν θα έπρεπε ή όχι να πραγματοποιηθεί αυτή και με το ίδιο αυτό μέσο μάθαμε σήμερα και το τραγικό νέο. Ένα αυτοκίνητο παρέσυρε και σκότωσε σήμερα το πρωί το θείο Δημητράκη ο οποίος είχε βγει για το καθημερινό του περπάτημα. Καρδιοπαθής τα τελευταία χρόνια με μια αρκετά σοβαρή εγχείριση κι ένα μηχάνημα να τον ρυθμίζει καθημερινά έβγαινε για τον περίπατο του, κατόπιν οδηγίας των γιατρών. Τελικά όσο κι αν αντέχει η καρδιά θα έρθει η στιγμή που θα ευχόσουν να είσαι από ατσάλι για να αντέξεις τη σύγκρουση. 

One Rainy Wish

Αυτός ο μήνας ήταν το κάτι άλλο. Ξεκίνησε δηλαδή από τα τέλη Αυγούστου και θα συνεχιστεί σίγουρα μέχρι και τα μέσα Οκτώβρη. Λες και μ' έχουν ρίξει στο καναβάτσο νιώθω ώρες ώρες και περιμένω να δω τη συνέχεια. Ο θείος μου τελικά δεν άντεξε άλλο και δε θέλω να σκέφτομαι πως "επιτέλους ξεκουράστηκε". Δε με παρηγορεί αυτή η σκέψη, δεν τη βρίσκω θετική και δε βρίσκω και το λόγο να ψάξω να βρω μια θετική σκέψη σε έναν θάνατο. Αντίθετα στους μικρούς προσωπικούς θανάτους πάντα κάτι θετικό περιμένεις να βγει. Ή έστω ελπίζεις σε αυτό. Μπορεί και να το δημιουργείς. Οι υποχρεώσεις πάρα πολλές και το μοναδικό ίσως παρήγορο για την ώρα είναι το ταξίδι της άλλης εβδομάδας στη Ρόδο. Πέντε μέρες με αρκετή δουλειά αλλά σε διαφορετικό περιβάλλον, θα δράσουν πιστεύω καταπραϋντικά. Κι ας στερηθώ το ποδήλατο που λειτουργεί αγχολυτικά τον τελευταίο καιρό.

Πέρασε ο καιρός

Φαίνεται πως τα γεγονότα προλαβαίνουν μερικές φορές τη σκέψη ή την παγώνουν ή και τα δύο, δε ξέρω πια τι να πω. Όταν ήρθα το 1988 σε αυτή τη γειτονιά με πήρε ο Ηρακλής για να με γνωρίσει στα άλλα παιδιά, ένας δρόμος, μια αλάνα κι ένα ψιλικατζίδικο ο παράδεισος μας κι ο Παναγιώτης ο πρώτος συνομήλικος μου. Αργότερα τον θυμάμαι να παριστάνει τον Σον Κεμπ όταν παίζαμε μπάσκετ για τον οποίο τυχαία διάβασα ότι αποφάσισε να επανέλθει στην ενεργό δράση. Τα τελευταία χρόνια δεν κάναμε παρέα, τυχαίες συναντήσεις στο δρόμο, λέγαμε τα νέα μας και δίναμε μια αόριστη υπόσχεση για να κανονίσουμε να βρεθούμε όλοι μαζί όπως παλιά. Πέντε χρόνια κι ούτε έναν καφέ δεν ήπιαμε και σήμερα κοίταζα αποσβολωμένος το κηδειόσημο με τ’ όνομα του απάνω. Τροχαίο. Και μία ώρα αργότερα μαθαίνω γι’ άλλον γνωστό μου ότι είναι στην εντατική επίσης από τροχαίο. Και για κερασάκι στην τούρτα περιμένουμε και τον αδερφό του πατέρα μου να πεθάνει από μέρα σε μέρα και ν’ αφήσει δύο μικρά κοριτσάκια ορφανά. Πάντα υπάρχει λίγος χώρος για μερικές σκέψεις ακόμη.

The more you ignore me, the closer I get

Σκόρπια αντικείμενα παντού, στο κρεβάτι, στο γραφείο, στο πάτωμα, στη βιβλιοθήκη, χαμός, προσπαθούσα όλο το πρωί να βάλω μια τάξη, τελικά κάτι κατάφερα, το αποτέλεσμα τουλάχιστον μου αρέσει, πέταξα κι αρκετά περιττά ή ληγμένα, χρειάζομαι περισσότερο χώρο, να δω που θα βολέψω και το καινούριο ποδήλατο.

Σκόρπιες σκέψεις, αδύνατον να βάλω μία τάξη σε αυτές, ποτέ δεν πετάω τίποτα, συσσωρεύονται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου κι ο χώρος για καινούριες φαίνεται να μην τελειώνει ποτέ. Λες και το μυαλό τρέφεται μόνο με σκέψεις και ειδικά μ’ εκείνες που δε μπορεί να οργανώσει ούτε καν στοιχειωδώς.

Μέτρα πόσες φορές χτυπά η καρδιά μου απόψε

Όποτε κατεβαίνω τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας θυμάμαι κάτι νύχτες στον Άγιο Σάββα και στα παρακείμενα στενά, μπαλκόνια με θέα τα προσφυγικά, ανάσες άρρωστων ανθρώπων, ανάσες κυνηγημένων ανθρώπων και κάφτρες τσιγάρων να κάνουν σινιάλα σ’ άγνωστους ταξιδευτές. Εδώ που τα λέμε, ίσως τα προσφυγικά να είναι το πιο όμορφο κτίριο που έχει μείνει στην Αθήνα. Για ένα παράξενο λόγο δεν έχω κάνει ποτέ αυτές τις σκέψεις όταν ανεβαίνω τη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Τελικά, πάντα η κάθοδος είναι η πιο απολαυστική πορεία.

Get Behind Me Satan

Επιτέλους ξαναβρήκα το χαμένο ύπνο μου. Το άγχος με εγκατέλειψε οριστικά και οι πονοκέφαλοι εξαφανίστηκαν. Τώρα που έμαθα ότι αυτό το σημαντικό πρόβλημα της εκπροσώπησης μας στην ερχόμενη Eurovision, λύθηκε και ο Sakis θα τιμήσει τη γαλανόλευκη, μπορώ και κοιμάμαι ήσυχος. Άντε καιρός ήταν γιατί είχα αρχίσει να ανησυχώ με αυτήν την καθυστέρηση της ΕΡΤ. Ούτε γκαστρωμένη να ήταν.

Και αφού έκανα μια αναφορά στη γαλανόλευκη δε μπορώ να παραλείψω ένα σχόλιο για τα εισιτήρια στο προολυμπιακό τουρνουά. Η τιμή τους είναι 20 ευρώ στα πέταλα και 60 ευρώ στις υπόλοιπες θέσεις. Επίσης το νερό κοστίζει 3 ευρώ. Κάτι ξέρουν οι παίκτες και λένε είναι μεγάλη τιμή να φοράς τη φανέλα της εθνικής.

Προσεχώς κούρσα.

Ντροπή για τα μάτια σου να είναι άδεια

Για καμια ώρα βασάνιζα τον εαυτό μου με το δίλλημα καφές ή τηλεόραση χωρίς πραγματικά να θέλω ούτε να πιω κάτι αλλά ούτε και να δω. Τελικά επικράτησε το αρχέγονο ένστικτο της αυτοσυντήρησης και επέλεξα τον καφέ. Οι υποψίες μου βγήκαν αληθινές και το γάλα ήταν ολίγων τι χαλασμένο, αν και θυμάμαι πολύ καλά ότι την Παρασκευή, τελευταία φορά που τα χρησιμοποίησα, ήταν πολύ καλά και δεν είχε κόψει καθόλου. Κάπως έτσι τελικά βγαίνουν τα συμπεράσματα για τα εξαντλητικά σαβ/κα που σε υποδέχονται ενθουσιασμένο και όταν περάσουν έχεις χάσει όλη την ενέργεια σου. Ίσως γι’ αυτό βέβαια να ευθύνεται ότι η επόμενη, δηλαδή η Δευτέρα, είναι εργάσιμη, πρωινό ξύπνημα, ίδιες φάτσες, ουρά στο κυλικείο, υποστηρικτικός ανεμιστήρας για τον απαρχαιωμένο κλιματισμό, δύο λίτρα νερό και μουσική ρέγκε. Πάντως το γάλα δε φάνηκε ικανό εμπόδιο για τον καφέ που είχα αποφασίσει να πιω κι έτσι συμπλήρωσα με λίγο μπέιλις έτσι ώστε να εξαφανιστεί η χαλασμένη γεύση που όσο και να το πεις μια αηδία στην προκαλεί. Αξιωματικά δεχόμαστε πως το γάλα δεν έχει καμία δουλειά πρωί Δευτέρας και μένει στο ψυγείο ως έχει άρα δε μπορούμε να μιλάμε για ένα νέο συμπέρασμα. Όλο το σαβ/κο σκέφτομαι διαρκώς το πόσο σεμνοί παραμένουν μερικοί άνθρωποι που έχουν γράψει πραγματικά ιστορία στο χώρο της μουσικής ενώ απ’ την άλλη συναντάς κάτι τσουτσέκια που έχουν πιάσει το καλάμι και δεν το αφήνουν με τίποτα. Το σχόλιο δεν απευθύνεται στην κα Άντζελα Δημητρίου, την οποία επέλεξε για εμένα τυχαία το iTunes και το ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό διότι δένει πάρα πολύ καλά με τους red hot chili peppers που προηγήθηκαν αλλά και με τους Asian Dub Foundation που έπονται. Αν και η λέξη shuffle, θυμίζει μερικές φορές το suffer, εντούτοις δεν έχω υποφέρει ποτέ επιλέγοντας το. Ίσα - ίσα που τις περισσότερες φορές βγαίνουν κάτι απίθανες συλλογές, ούτε παραγγελία να τις έκανα. Να ας πούμε τώρα παίζει Tori Amos. Γιατί όχι Tori και Άντζελα μαζί στη σκηνή; Δηλαδή ο Νταλάρας με τους Jethro Tull, ταίριαζε περισσότερο; Κάπως έτσι αναστατώνω και τους γείτονες και μιλάμε με σήματα καπνού απ’ τα μπαλκόνια μας. Έχουμε πάρτι εδώ.

Real Life

Χθες βράδυ είμαι στο ποτάμι και στρίβω στην έξοδο της Ρενώ. Ακριβώς πάνω στη στροφή ένας ρώσος με το χαμόγελο της υπέρτατης ευτυχίας κουνάει ένα μικρό σημαιάκι που είχε, πανηγυρίζοντας την μεγάλη πρόκριση της εθνικής ομάδας της χώρας του. Του κορνάρω και κάνω το σήμα της νίκης. Βγήκε στην εθνική να πανηγυρίσει για την εθνική. Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο;

Την περασμένη Κυριακή έχω πάει για φαγητό σ’ ένα ουζερί της γειτονιάς. Κάποια στιγμή έρχεται ένας τύπος που πουλάει αναπτήρες. Η πρώτη παρέα αγοράζει, ο καταστηματάρχης επίσης και φτάνει στην δεύτερη παρέα, ένα νεαρό ζευγάρι με την κοπέλα στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης της. Πέντε αναπτήρες ένα ευρώ και αυτοί του δίνουν έξι. Κομπιάζει για λίγο κι ύστερα επιμένει να πάρει μόνο το ένα. Το παλικάρι τον καλεί να καθίσει μαζί τους για μια μπύρα κι ένα μεζέ. Δακρύζει και τελικά δέχεται. Σεμνή φυσιογνωμία. Σεμνή χειρονομία.

Τις τελευταίες ημέρες ψάχνω για καινούριο ποδήλατο. Ειλικρινά δε βρίσκω ούτε μισό καλό λόγο για τη διαφορά των 600 ευρώ σ’ ένα συγκεκριμένο μοντέλο μεταξύ Ελλάδας και Αγγλίας. Εξακόσια Ευρώ! Το λέω και τρέμω από τα νεύρα μου. Μου έρχεται να πιάσω τον αντιπρόσωπο και με τη μέθοδο του Βλαντ Τσέπες να τον καρφώσω στο παλουκόσελο.

Αεράκι σήμερα, ότι πρέπει για σερφ.

Τάφοι

Παρατηρώ το χώρο γύρω μου και νιώθω τα χαρτομάντιλα και τις εφημερίδες να κινούνται απειλητικά εναντίον μου, σέρνονται ημιθανή στο χαλί που κι αυτό δεν μετράει πολλές μέρες, όπου να ‘ναι θα εξαφανιστεί για να έρθει πίσω το Νοέμβρη, ένα μήνα σαφέστατα επαναστατικό που εκτός των άλλων κουβαλάει και τα γενέθλια μου. Αυτό το απέραντο χοιροστάσιο των οκτώ κόμμα ένα τετραγωνικών συγκεντρώνει όλες τις φυλές των αντικειμένων τακτοποιημένες με τη μέθοδο του βομβαρδισμού. Κι όμως δεν έχει έρθει ακόμη ο καιρός για τον σαφή διαχωρισμό τους, προτιμώ να τα βλέπω έτσι να αποσυντίθεται κι εγώ να μένω άπραγος στο μεγαλείο της φύσης που τα οδηγεί σιγά σιγά σε μαρασμό και απαξίωση έτσι ώστε να έρθει η στιγμή που θ’ αρχίσουν να μεταλλάσσονται, να βρίσκουν τη χαμένη υπόσταση τους ή ακόμα και την αξιοπρέπεια τους. Σε αυτό το πάζλ πάντα θα λείπει ένα κομμάτι.

Please Refuel

Πήρα πρωινό και βγήκα στο μπαλκόνι για να χορτάσω τη συννεφιασμένη Κυριακή παρέα με τις κυριακάτικες εφημερίδες αγορασμένες πάντα το βράδυ του Σαββάτου κάπου στο κέντρο. Και μιλώντας για εφημερίδες θυμάμαι την Πέμπτη το βράδυ δύο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, να έχουν από μία Athens voice και να βγάζουν τα μάτια τους προσπαθώντας να διαβάσουν τη στήλη «Σε είδα» με άθλιες συνθήκες φωτισμού. Προτιμότερο θα ήταν πιστεύω στις ίδιες συνθήκες φωτισμού να έβγαζαν τα μάτια τους με κάποιο άλλο τρόπο κι έπειτα να έστελναν sms στη στήλη «Ξέρεις εσύ» για να κανονίσουν το επόμενο ραντεβού. Πάντως αυτή η στήλη παραείναι συντηρητική και θα προτιμούσα μια πιο ειλικρινή προσέγγιση του ζητήματος από τους αναγνώστες – αποστολείς. Βλέπει κάποιος π.χ. μια κοπελίτσα, της χαμογελάει, παραλύει στο στόμα του, εξαφανίζεται η γλώσσα του κι ενώ έχει γουρλώσει τα μάτια του από τα βυζιά ή τον κώλο της κοπέλας πάει και της γράφει για τα μάτια και το χαμόγελο της. Ρε αρχι-πινόκιο σιγά μη σε τράβηξε και ο πλούσιος εσωτερικός της κόσμος. Τέλοσπάντων, αλλιώς το ξεκίνησα το ποστ και αλλού οι εφημερίδες με οδήγησαν, το έλεγα εγώ πάντα ότι τα Μ.Μ.Ε. χειραγωγούν τον πολίτη και τον οδηγούν σε λάθος δρόμους και να που πέφτω κι εγώ ο ίδιος θύμα αυτής της κατευθυνόμενης ενημέρωσης και πήρα λάθος κατεύθυνση. Πάντως αυτό με τα παιδιά που διάβαζαν το σε είδα μου φάνηκε πολύ θλιβερό. Άκουσα χθες για τον πανικό που έχει γίνει στα βενζινάδικα, τις ουρές χιλιομέτρων και τις πολύωρες αναμονές για λίγα λίτρα βενζίνης κατ’ αναλόγια του για μια χούφτα δολάρια. Δεν έχω ασχοληθεί με την υπόθεση, δε ξέρω τι ζητάνε οι οδηγοί των φορτηγών, τους βλέπω με μια συμπάθεια γιατί πολλές φορές αναγκάζονται σε παράλογη υπερεργασία αν και γενικώς πιστεύω ότι οι απεργίες δε θα έπρεπε να είναι εκβιαστικού χαρακτήρα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως που έχουμε φτάσει να έχουμε την απόλυτη εξάρτηση από τα αυτοκίνητα γουστάρω να ξεμείνουμε από καύσιμα. Το ντόμινο που μπορεί να προκύψει είναι τεράστιο. Ελπίζω βέβαια να μην υπάρχει πρόβλημα με ασθενοφόρα και γενικώς με κάθε όχημα που θα ήταν εγκληματικό να μην μπορεί να κινηθεί. Έχω κι αυτήν την αλλεργία που μ’ έχει τσακίσει κι όλο μ’ ένα χαρτομάντιλο στο χέρι είμαι.

Collector's Edition

Λοιπόν θα ήθελα να σας ανακοινώσω ότι από σήμερα 13 Απριλίου ξεκινώ να μαζεύω χαρτάκια Panini για το Euro 2008. Μοιράζομαι λοιπόν αυτό το συγκλονιστικό γεγονός μαζί σας έτσι ώστε αν βρεθούν στην κατοχή σας αυτά τα αυτοκολλητάκια να μου στείλετε ένα μειλάκι για να κανονίσουμε το αλισβερίσι.

C ya!

Deeper Underground

Μπρατσάκια Έξω

Σηκώθηκα από το γραφείο αργά, σχεδόν διστακτικά και προχώρησα προς τον στόχο που έχω κρεμάσει δεξιά και πάνω από το κεφάλι μου στον τοίχο που εφάπτεται της πόρτας την οποία σε τέτοιες περιπτώσεις καλό είναι να κρατάω κλειστή, κανόνα όμως που δε μπορώ πάντα ν’ ακολουθήσω, ιδιαιτέρως όταν είμαι τελείως μόνος στο παιχνίδι και προσπαθώ ν’ αλιεύσω συμπαίκτες από τις κλεφτές ματιές που ρίχνουν έξω από την πόρτα ή όταν ρίξω καμιά επιτυχημένη βολή και καρφωθεί το βελάκι σε κανέναν περαστικό ή απλά στον τοίχο δίπλα στις τουαλέτες ή ακόμα ακόμα αν είμαι στις πολύ δυνατές μου μέρες και πάρει φάλτσα αυτό το μυτερό σκατουλάκι με αποτέλεσμα να βρεθεί μέσα στην τουαλέτα και να καρφώσει πισώπλατα τον καψερό που πλένει τα χέρια του μετά από ένα απολαυστικό χέσιμο. Κάπως έτσι πρέπει να βγήκαν και οι φήμες για τις πισώπλατες μαχαιριές στη δουλειά. Εγώ με λίγο στυλ και φαντασία αντικατέστησα το μαχαίρι με τα βελάκια και το αποτέλεσμα παραμένει συναρπαστικό.

Όμως δε σκεφτόμουν βελάκια και τέτοιες παπαριές όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το ποστ. Αυτό που με βασανίζει είναι κάτι πιο σοβαρό και βεβαίως πιο φλέγον ως ζήτημα. Κι αυτό είναι η ομοιότητα των στρουμφς τα οποία κλείνουν τα 50 χρόνια τους φέτος κι εμένα ειδικά μ’ έχουν στιγματίσει επειδή όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο είχα ντυθεί μπαρμπα-στρουμφ χωρίς όμως τα γένια αλλά μ’ εκείνο το χαρακτηριστικό απωθητικό κόκκινο που μ’ έκανε ορκισμένο Παναθηναϊκό αν και τότε έμενα Λάρισα και θα μπορούσα να το δω πιο συμβιβαστικά το όλο ζήτημα καθότι το βυσσινί της αγαπημένης Αελάρας είναι μια απόχρωση του χρώματος αυτού που δε θα κατονομάσω για δεύτερη φορά. Διάβαζα λοιπόν το σχετικό άρθρο στο Έψιλον κι έγραψε ότι το ύψος των στρουμφακίων υπολογίζεται σε είκοσι πόντους όσο ακριβώς είναι το μέγεθος ενός προικισμένου πέους ενώ στις σχετικές εκδηλώσεις θα υπάρχουν μεγάλα ομοιώματα από στρουμφάκια όπως ακριβώς γίνεται και στη Διονυσιακή τελετή που λαμβάνει χώρα στον Τύρναβο και η πόλη στολίζεται με φαλλούς σε όλα τα πιθανά μεγέθη και είδη, όπως κανάτες για τσίπουρο, κεριά, κ.λ.π. κ.λ.π.

Επομένως καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τα στρουμφάκια είναι άμεσα επηρεασμένα από την διονυσιακή λατρεία και το κρυφό τους νόημα είναι τα όργια, οι ακραίες σεξουαλικές καταστάσεις και συνευρέσεις και ίσως αυτά τα μικροσκοπικά μπλε ανθρωπάκια να ήταν και οι πρώτοι εναλλακτικοί δονητές. Για τη στρουμφίτα δε θα μιλήσω σήμερα αλλά ενθυμούμενος το ντύσιμο της και τις υψηλές θερμοκρασίες της ημέρας θέλω να τονίσω το γεγονός πως όλες οι κοπέλες που κυκλοφορούσαν γύρω στις τρεις το μεσημέρι είχαν πετάξει τα μακρυμάνικα στην ντουλάπα τους και νομίζω πως σήμερα μπορούμε να μιλάμε για την πρώτη ημέρα της άνοιξης, την έναρξη της οποίας έδωσε το σάλπισμα από τα μπρατσάκια που κατάκλυσαν τους δρόμους.

Επειδή όμως η έμπνευση έρχεται μαζί με τους φίλους σας λέω ωρεβουάρ και γκουντμπάι μέχρι την επόμενη στρουμφοσυνάντηση μας…

Do That Stuff

Ο Μάκης Πετρόπουλος, αποτυχημένος ραδιοφωνικός παραγωγός, επέλεξε πολύ προσεκτικά τα cd που θα έπαιρνε μαζί του στο σταθμό και ξεκίνησε με το ποδήλατο μέχρι τη στάση του μετρό, συνήθεια που τηρούσε ευλαβικά κάθε ημέρα πλην των βροχερών, με σκοπό την αποτροπή δημιουργίας τύψεων στην οικολογική του συνείδηση, η οποία από την ημέρα που καβάλησε για πρώτη φορά το κόκκινο βέλος όπως αλά ινδιάνικα είχε βαφτίσει το mountain bike του ή αλλιώς γουρούνα, κοιμόταν ήσυχη και μαζί με εκείνη και αυτός.

Δεν ήταν όμως μόνο οι μέρες ραδιοφώνου προς χρήση του ποδηλάτου. Σχεδόν κάθε ηλιόλουστο κυριακάτικο πρωινό, πλην όσων ο ήλιος έφερνε και καύσωνα μαζί του, φόραγε ένα δικής του έμπνευσης τισερτ, fruit of the loom, μ’ ένα ουράνιο τόξο και κάτι κατακόκκινες παπαρούνες ενώ με χριστιανική γραμματοσειρά δέσποζε το σύνθημα «Ήλθε η άνοιξις / Ήλθε ο Τσίπρας».

Είχε ξυπνήσει με πονοκέφαλο και πριν ακόμα πάει στο μπάνιο να πλυθεί, ψαχούλεψε το ντουλάπι με τα φάρμακα στην κουζίνα, βρήκε ένα παυσίπονο, το έβαλε στο στόμα του, το θρυμμάτισε με τα δόντια του και ήπιε όσο ζουμί είχε περισσέψει στην καφετιέρα. Αναπόλησε τα παιδικά του χρόνια, τότε στο γυμνάσιο που έπινε στα κρυφά τα μεσουλίντ της μάνας του μαζί με κόκα κόλα, προσδοκώντας μάταια αποτελέσματα σαν αυτά του lsd.

Στο σταθμό έπινε πάντα ένα καφέ που έφερνε μαζί του από το γωνιακό τυροπιτάδικο το οποίο είχε κάτι τεράστια χάρτινα κύπελλα που τον έφταναν άνετα για μια τρίωρη εκπομπή. Όπως έμπαινε μέσα στο στούντιο άφηνε το μαύρο δερμάτινο σακάκι του και την τσάντα με τα cd ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που έκρυβε την τσάντα με το σακάκι για να γλιτώσει το κάζο από τον ηχολήπτη. Ο ηχολήπτης, ένας σπουδαστής των Ι.Ε.Κ. που δούλευε τζάμπα για να μάθει τη δουλειά και με όνειρα για μεγάλες συναυλίες έπιανε τ’ αρχίδια του κάθε φορά που έβλεπε τον Μάκη λες και παρουσιαζόταν μπροστά του κανένας παπάς. Τον φώναζε απολιθωμένο κι έμπαινε κρυφά στο στούντιο πετώντας του cd σαν φρίσμπι ή σαΐτες που έγραφαν «Σταμάτα πια να τα κουβαλάς, αφού Playlist παίζουμε» και γέλαγε με ένα δήθεν σατανικό ύφος.

Ο Μάκης διάλεγε τα cd σπίτι του για ψυχολογικούς λόγους κυρίως. Όλη του η εκπομπή ήταν τραγούδια που δε χώνευε, μαλακισμένα μηνύματα από χορηγούς και ακροατές, διαγωνισμοί με sms και κατάθλιψη. Είχαν και δύο μήνες να τον πληρώσουν λόγω οικονομικών δυσκολιών του σταθμού και τα νεύρα του είχαν τσιτώσει άσχημα. Ζούσε με δανεικά κι έτρωγε μόνο φακές και μακαρόνια κι αυτά σκέτα. Ευτυχώς είχε κάτι γνωριμίες σε μερικά μπαρ κι έπινε τζάμπα γιατί αν έπρεπε να πληρώνει και τα ποτά του θα είχε κηρύξει πτώχευση μέσα στις πρώτες δύο εβδομάδες.

Σκεφτόταν το δυσοίωνο μέλλον του όταν άρχισαν να τον ζώνουν τα φίδια και για την ακρίβεια όταν άρχισε το έντερο του να διαμαρτύρεται. Στριφογύριζε στην καρέκλα και ίδρωνε αλλά αποτέλεσμα δεν έβλεπε. Δε μπορούσε να κρατηθεί με τίποτα. Έδωσε ένα σάλτο κι ανέβηκε πάνω στην κονσόλα, άνοιξε τα μικρόφωνα και κατέβασε το παντελόνι του ενώ ο ηχολήπτης που τον έβλεπε από το τζάμι είχε αρχίσει το χειροκρότημα. Του έφυγαν στο δευτερόλεπτο ενώ ούρλιαζε «Σας έχω χεσμένους, σας έχω χεσμένους ρε, χεσμέεεεεεεεεεεεεεεεεεεεενους, χεσμένους, χεσμένους, χεσμένους». Σκουπίστηκε με το μποξεράκι του κι ύστερα το κρέμασε σα λάβαρο πάνω στο μικρόφωνο. Φόρεσε το δερμάτινο του και κρέμασε περήφανα την τσάντα του στον ώμο. Έφτυσε πίσω του και με το κεφάλι ψηλά έφυγε μια ώρα αρχύτερα. Πήγε και τύπωσε ένα τισερτ που έγραφε «Η επανάσταση είναι πολύ βορβορώδης πράξη». Το έκανε μεταξοτυπία για να μη ξεβάψει. Η πωλήτρια χαρακτηριστικά του είπε «Εμείς θα πεθάνουμε, αυτό ποτέ».

Ο κυρ – Χρήστος

Ο Μένιος άνοιξε την τηλεόραση, αλλά σε όλα τα κανάλια είχαν απευθείας σύνδεση με τα δικαστήρια όπου θα ξεκίναγε η πολύκροτη δίκη για την υπόθεση Ζαχόπουλου κι έτσι αποφάσισε να την κλείσει και να πάει να πλύνει το αυτοκίνητο. Είχε μπαφιάσει με αυτήν την ιστορία κι είχε υποσχεθεί στον εαυτό του να μην ξαναδεί τίποτα σχετικό στην τηλεόραση.

Πήγε στο πίσω μπαλκόνι, έβγαλε από τη μεταλλική ντουλάπα το λάστιχο, το έβαλε στη βρύση, την άνοιξε κι έσκυψε για να το πετάξει απ’ το μπαλκόνι ίσα κάτω στην είσοδο από το γκαράζ του. Μαζί με το λάστιχο όμως, έφυγε κι αυτός, αφού τον πήρε το βάρος κι έσκασε σαν καρπούζι στις πλάκες του πεζοδρομίου. Οι γείτονες πεταχτήκαν αμέσως έξω και κάλεσαν το ασθενοφόρο.

Τα κατάγματα ήταν πολλά αλλά ευτυχώς δεν είχε σπάσει την σπονδυλική του στήλη κι έτσι δεν κινδύνευε να μείνει παράλυτος. Σχεδόν όλο το προσωπικό αλλά και οι υπόλοιποι ασθενείς τον φωνάζανε Ζαχόπουλο, αφού είχε πέσει κι αυτός από τον τέταρτο όροφο. Ο Ζαχόπουλος του ΚΑΤ είχε γίνει φίρμα στα περισσότερα νοσοκομεία αφού τέτοια νέα δεν αργούν να μαθευτούν.

Τέσσερις μήνες έμεινε στο ΚΑΤ κι όταν επιτέλους θα έφευγε ένιωθε μια τεράστια ανακούφιση που θα ξεφορτωνόταν κι αυτό το παρατσούκλι που τον νευρίαζε αφάνταστα. Στο γυρισμό για το σπίτι έκαναν μια στάση στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Ο κυρ – Τάσος, ο ψιλικατζής, έκπληκτος τον καλωσόρισε .«Βρε καλώς τον κυρ - Χρήστο μας, περαστικά και σιδερένιος. Πρωταθλητή και Μάλμπορο όπως πάντα;»

Η αηδία

Το καζανάκι, αν και συνεχούς ροής, δεν κατάφερε να παρασύρει τα σκατά από την πορσελάνη της λεκάνης κι έτσι ο Βλάσσης συνέχισε να πατάει το διακόπτη, χαμογελώντας περήφανος για το φίδι που γέννησε, αλλά γεμάτος αμφιβολίες για το ενδεχόμενο να είναι ένας εν δυνάμει ομοφυλόφιλος αφού τα μακρινάρια που έβγαζε από τον κώλο του, όχι μόνο δεν τον ενοχλούσαν αλλά ίσα ίσα του πρόσφεραν και μια μοναδική ικανοποίηση. Σαστισμένος από τη σκέψη αυτή, πήρε το χέρι του από το διακόπτη και βγήκε από την τουαλέτα χωρίς να πλύνει τα χέρια του. Πήγε και κάθισε σε έναν υπολογιστή κι έκανε αναζήτηση για την καθήλωση στο πρωκτικό στάδιο. Κάπου είχε ακούσει γι’ αυτό και πίστευε ότι αφορά την περίπτωση του. Τελικά δεν βρήκε κάποια χρήσιμη πληροφορία και επισκέφθηκε μια σελίδα με ολιγόλεπτα πορνό βίντεο για να βεβαιωθεί ότι καυλώνει ακόμη με γυναίκες. Ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα έξυσε το μάγουλο του μάλλον χωρίς σκοπό κι έριξε ένα τρανταχτό γέλιο. Για όλη την υπόλοιπη ημέρα απέφυγε συστηματικά τους καθρέφτες κι έπεσε νωρίς σχετικά για ύπνο. Το επόμενο πρωινό όλα ήταν εντάξει.

Αρχίσατε Πυρ!

Η γνωστή και αγαπημένη πια στάνη περνάει στη δεύτερη φάση της ζωής της, χωρίς ίντριγκες αλλά με πάθη, ταξίδια, φωτογραφίες και άλλα πολλά. Κι όπως είπαν και οι James, πρόκειται περί re-born :-)