Do That Stuff

Ο Μάκης Πετρόπουλος, αποτυχημένος ραδιοφωνικός παραγωγός, επέλεξε πολύ προσεκτικά τα cd που θα έπαιρνε μαζί του στο σταθμό και ξεκίνησε με το ποδήλατο μέχρι τη στάση του μετρό, συνήθεια που τηρούσε ευλαβικά κάθε ημέρα πλην των βροχερών, με σκοπό την αποτροπή δημιουργίας τύψεων στην οικολογική του συνείδηση, η οποία από την ημέρα που καβάλησε για πρώτη φορά το κόκκινο βέλος όπως αλά ινδιάνικα είχε βαφτίσει το mountain bike του ή αλλιώς γουρούνα, κοιμόταν ήσυχη και μαζί με εκείνη και αυτός.

Δεν ήταν όμως μόνο οι μέρες ραδιοφώνου προς χρήση του ποδηλάτου. Σχεδόν κάθε ηλιόλουστο κυριακάτικο πρωινό, πλην όσων ο ήλιος έφερνε και καύσωνα μαζί του, φόραγε ένα δικής του έμπνευσης τισερτ, fruit of the loom, μ’ ένα ουράνιο τόξο και κάτι κατακόκκινες παπαρούνες ενώ με χριστιανική γραμματοσειρά δέσποζε το σύνθημα «Ήλθε η άνοιξις / Ήλθε ο Τσίπρας».

Είχε ξυπνήσει με πονοκέφαλο και πριν ακόμα πάει στο μπάνιο να πλυθεί, ψαχούλεψε το ντουλάπι με τα φάρμακα στην κουζίνα, βρήκε ένα παυσίπονο, το έβαλε στο στόμα του, το θρυμμάτισε με τα δόντια του και ήπιε όσο ζουμί είχε περισσέψει στην καφετιέρα. Αναπόλησε τα παιδικά του χρόνια, τότε στο γυμνάσιο που έπινε στα κρυφά τα μεσουλίντ της μάνας του μαζί με κόκα κόλα, προσδοκώντας μάταια αποτελέσματα σαν αυτά του lsd.

Στο σταθμό έπινε πάντα ένα καφέ που έφερνε μαζί του από το γωνιακό τυροπιτάδικο το οποίο είχε κάτι τεράστια χάρτινα κύπελλα που τον έφταναν άνετα για μια τρίωρη εκπομπή. Όπως έμπαινε μέσα στο στούντιο άφηνε το μαύρο δερμάτινο σακάκι του και την τσάντα με τα cd ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που έκρυβε την τσάντα με το σακάκι για να γλιτώσει το κάζο από τον ηχολήπτη. Ο ηχολήπτης, ένας σπουδαστής των Ι.Ε.Κ. που δούλευε τζάμπα για να μάθει τη δουλειά και με όνειρα για μεγάλες συναυλίες έπιανε τ’ αρχίδια του κάθε φορά που έβλεπε τον Μάκη λες και παρουσιαζόταν μπροστά του κανένας παπάς. Τον φώναζε απολιθωμένο κι έμπαινε κρυφά στο στούντιο πετώντας του cd σαν φρίσμπι ή σαΐτες που έγραφαν «Σταμάτα πια να τα κουβαλάς, αφού Playlist παίζουμε» και γέλαγε με ένα δήθεν σατανικό ύφος.

Ο Μάκης διάλεγε τα cd σπίτι του για ψυχολογικούς λόγους κυρίως. Όλη του η εκπομπή ήταν τραγούδια που δε χώνευε, μαλακισμένα μηνύματα από χορηγούς και ακροατές, διαγωνισμοί με sms και κατάθλιψη. Είχαν και δύο μήνες να τον πληρώσουν λόγω οικονομικών δυσκολιών του σταθμού και τα νεύρα του είχαν τσιτώσει άσχημα. Ζούσε με δανεικά κι έτρωγε μόνο φακές και μακαρόνια κι αυτά σκέτα. Ευτυχώς είχε κάτι γνωριμίες σε μερικά μπαρ κι έπινε τζάμπα γιατί αν έπρεπε να πληρώνει και τα ποτά του θα είχε κηρύξει πτώχευση μέσα στις πρώτες δύο εβδομάδες.

Σκεφτόταν το δυσοίωνο μέλλον του όταν άρχισαν να τον ζώνουν τα φίδια και για την ακρίβεια όταν άρχισε το έντερο του να διαμαρτύρεται. Στριφογύριζε στην καρέκλα και ίδρωνε αλλά αποτέλεσμα δεν έβλεπε. Δε μπορούσε να κρατηθεί με τίποτα. Έδωσε ένα σάλτο κι ανέβηκε πάνω στην κονσόλα, άνοιξε τα μικρόφωνα και κατέβασε το παντελόνι του ενώ ο ηχολήπτης που τον έβλεπε από το τζάμι είχε αρχίσει το χειροκρότημα. Του έφυγαν στο δευτερόλεπτο ενώ ούρλιαζε «Σας έχω χεσμένους, σας έχω χεσμένους ρε, χεσμέεεεεεεεεεεεεεεεεεεεενους, χεσμένους, χεσμένους, χεσμένους». Σκουπίστηκε με το μποξεράκι του κι ύστερα το κρέμασε σα λάβαρο πάνω στο μικρόφωνο. Φόρεσε το δερμάτινο του και κρέμασε περήφανα την τσάντα του στον ώμο. Έφτυσε πίσω του και με το κεφάλι ψηλά έφυγε μια ώρα αρχύτερα. Πήγε και τύπωσε ένα τισερτ που έγραφε «Η επανάσταση είναι πολύ βορβορώδης πράξη». Το έκανε μεταξοτυπία για να μη ξεβάψει. Η πωλήτρια χαρακτηριστικά του είπε «Εμείς θα πεθάνουμε, αυτό ποτέ».