Window Of Appearances

Μου αρέσει πολύ αυτή η αλυσίδα ισπανικών φούρνων, τα Μπένεθ (ΒΕΝΕΤΗ), όπου μπορεί να βρει κανείς όλων των ειδών τα ψωμιά και τα κουλούρια σε ελαφρά μεν τσιμπημένες τιμές, πλούσια σε υδατάνθρακες δε κάτι όμως που θα έλεγα ότι δεν έχει άμεση σχέση με την παροιμία άνθρακες ο θησαυρός εκτός κι αν το κυνήγι του αποδειχθεί κάτι παραπάνω από μια απλή διαδικασία αποκωδικοποίησης γρίφων και μυστηρίων, γεγονός όμως που θεωρώ ότι δε σχετίζεται άμεσα με τα τόσο αγαπημένα μου μουστοκούλουρα, τη λέξη με τα πέντε ου.

Με το Μαραθώνα σαν περιοχή δεν είχα ασχοληθεί ποτέ και ειδικά με τη λίμνη παρόλο που υδροδοτούμαστε από εκεί δεν αξιώθηκα να περάσω ούτε μία φορά, έτσι για να πω το νερό νεράκι. Και μιας και μιλάμε για νερό άκουσα μία ατάκα σήμερα που μου άρεσε ιδιαιτέρως κυρίως λόγω ζύθου. Είναι ένας τύπος λοιπόν ο οποίος και πετυχαίνει μία παρέα μηχανόβιων οι οποίοι έχουν στο πλάι τους έναν ευμεγέθη σωρό με κουτάκια (άδεια ως επί το πλείστον) με μπύρες. Τους ρωτάει λοιπόν μήπως το παρακάνουν λίγο με τόσες μπύρες οπότε η ατάκα του έρχεται συστημένη: «Και θες να πίνουμε νερό τώρα που στερεύει;». Σίγουρα η παρέα αποτελείτο από Θιβετιανούς μοναχούς (όχι σαν τις φώκιες), οι οποίοι και είναι παγκοσμίως διάσημοι για τη σοφία τους. Όχι όμως και για την αγάπη, πίστη και ελπίδα τους.

Γινόμαστε μικροί κάποιες φορές και δυστυχώς ο χρόνος έρχεται για να μας το επιβεβαιώσει. Δεν έχει σημασία το περιστατικό, μια τηλεφωνική συνομιλία αφορούσε και το αν θα έπρεπε ή όχι να πραγματοποιηθεί αυτή και με το ίδιο αυτό μέσο μάθαμε σήμερα και το τραγικό νέο. Ένα αυτοκίνητο παρέσυρε και σκότωσε σήμερα το πρωί το θείο Δημητράκη ο οποίος είχε βγει για το καθημερινό του περπάτημα. Καρδιοπαθής τα τελευταία χρόνια με μια αρκετά σοβαρή εγχείριση κι ένα μηχάνημα να τον ρυθμίζει καθημερινά έβγαινε για τον περίπατο του, κατόπιν οδηγίας των γιατρών. Τελικά όσο κι αν αντέχει η καρδιά θα έρθει η στιγμή που θα ευχόσουν να είσαι από ατσάλι για να αντέξεις τη σύγκρουση.