Παρατηρώ το χώρο γύρω μου και νιώθω τα χαρτομάντιλα και τις εφημερίδες να κινούνται απειλητικά εναντίον μου, σέρνονται ημιθανή στο χαλί που κι αυτό δεν μετράει πολλές μέρες, όπου να ‘ναι θα εξαφανιστεί για να έρθει πίσω το Νοέμβρη, ένα μήνα σαφέστατα επαναστατικό που εκτός των άλλων κουβαλάει και τα γενέθλια μου. Αυτό το απέραντο χοιροστάσιο των οκτώ κόμμα ένα τετραγωνικών συγκεντρώνει όλες τις φυλές των αντικειμένων τακτοποιημένες με τη μέθοδο του βομβαρδισμού. Κι όμως δεν έχει έρθει ακόμη ο καιρός για τον σαφή διαχωρισμό τους, προτιμώ να τα βλέπω έτσι να αποσυντίθεται κι εγώ να μένω άπραγος στο μεγαλείο της φύσης που τα οδηγεί σιγά σιγά σε μαρασμό και απαξίωση έτσι ώστε να έρθει η στιγμή που θ’ αρχίσουν να μεταλλάσσονται, να βρίσκουν τη χαμένη υπόσταση τους ή ακόμα και την αξιοπρέπεια τους. Σε αυτό το πάζλ πάντα θα λείπει ένα κομμάτι.
Στο ύψος σουυυυυ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚ.
it could be worse..
ΑπάντησηΔιαγραφή@unknown: δισυπόστατο αυτό που λέτε, ταιριάζει και με την κατάσταση εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή@cd: always.
Αν ποτέ μετακομίσεις, δεν έχεις ιδέα του τι σε περιμένει!
ΑπάντησηΔιαγραφή@vlacha: Έχω ζήσει τρεις μετακομίσεις, τη μία στην τρυφερή ηλικία των τριών που νόμιζα ότι μας παίρνουν τα πράγματα για πάντα και είχα πλαντάξει στο κλάμα :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά βρε αχαίρευτε, δεν καθαρίζεις που δεν καθαρίζεις, το φεγνκ σούι δεν το φοβάσαι;;
ΑπάντησηΔιαγραφή