Πέρασε ο καιρός

Φαίνεται πως τα γεγονότα προλαβαίνουν μερικές φορές τη σκέψη ή την παγώνουν ή και τα δύο, δε ξέρω πια τι να πω. Όταν ήρθα το 1988 σε αυτή τη γειτονιά με πήρε ο Ηρακλής για να με γνωρίσει στα άλλα παιδιά, ένας δρόμος, μια αλάνα κι ένα ψιλικατζίδικο ο παράδεισος μας κι ο Παναγιώτης ο πρώτος συνομήλικος μου. Αργότερα τον θυμάμαι να παριστάνει τον Σον Κεμπ όταν παίζαμε μπάσκετ για τον οποίο τυχαία διάβασα ότι αποφάσισε να επανέλθει στην ενεργό δράση. Τα τελευταία χρόνια δεν κάναμε παρέα, τυχαίες συναντήσεις στο δρόμο, λέγαμε τα νέα μας και δίναμε μια αόριστη υπόσχεση για να κανονίσουμε να βρεθούμε όλοι μαζί όπως παλιά. Πέντε χρόνια κι ούτε έναν καφέ δεν ήπιαμε και σήμερα κοίταζα αποσβολωμένος το κηδειόσημο με τ’ όνομα του απάνω. Τροχαίο. Και μία ώρα αργότερα μαθαίνω γι’ άλλον γνωστό μου ότι είναι στην εντατική επίσης από τροχαίο. Και για κερασάκι στην τούρτα περιμένουμε και τον αδερφό του πατέρα μου να πεθάνει από μέρα σε μέρα και ν’ αφήσει δύο μικρά κοριτσάκια ορφανά. Πάντα υπάρχει λίγος χώρος για μερικές σκέψεις ακόμη.

The more you ignore me, the closer I get

Σκόρπια αντικείμενα παντού, στο κρεβάτι, στο γραφείο, στο πάτωμα, στη βιβλιοθήκη, χαμός, προσπαθούσα όλο το πρωί να βάλω μια τάξη, τελικά κάτι κατάφερα, το αποτέλεσμα τουλάχιστον μου αρέσει, πέταξα κι αρκετά περιττά ή ληγμένα, χρειάζομαι περισσότερο χώρο, να δω που θα βολέψω και το καινούριο ποδήλατο.

Σκόρπιες σκέψεις, αδύνατον να βάλω μία τάξη σε αυτές, ποτέ δεν πετάω τίποτα, συσσωρεύονται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου κι ο χώρος για καινούριες φαίνεται να μην τελειώνει ποτέ. Λες και το μυαλό τρέφεται μόνο με σκέψεις και ειδικά μ’ εκείνες που δε μπορεί να οργανώσει ούτε καν στοιχειωδώς.

Μέτρα πόσες φορές χτυπά η καρδιά μου απόψε

Όποτε κατεβαίνω τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας θυμάμαι κάτι νύχτες στον Άγιο Σάββα και στα παρακείμενα στενά, μπαλκόνια με θέα τα προσφυγικά, ανάσες άρρωστων ανθρώπων, ανάσες κυνηγημένων ανθρώπων και κάφτρες τσιγάρων να κάνουν σινιάλα σ’ άγνωστους ταξιδευτές. Εδώ που τα λέμε, ίσως τα προσφυγικά να είναι το πιο όμορφο κτίριο που έχει μείνει στην Αθήνα. Για ένα παράξενο λόγο δεν έχω κάνει ποτέ αυτές τις σκέψεις όταν ανεβαίνω τη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Τελικά, πάντα η κάθοδος είναι η πιο απολαυστική πορεία.