Αυτός ο μήνας ήταν το κάτι άλλο. Ξεκίνησε δηλαδή από τα τέλη Αυγούστου και θα συνεχιστεί σίγουρα μέχρι και τα μέσα Οκτώβρη. Λες και μ' έχουν ρίξει στο καναβάτσο νιώθω ώρες ώρες και περιμένω να δω τη συνέχεια. Ο θείος μου τελικά δεν άντεξε άλλο και δε θέλω να σκέφτομαι πως "επιτέλους ξεκουράστηκε". Δε με παρηγορεί αυτή η σκέψη, δεν τη βρίσκω θετική και δε βρίσκω και το λόγο να ψάξω να βρω μια θετική σκέψη σε έναν θάνατο. Αντίθετα στους μικρούς προσωπικούς θανάτους πάντα κάτι θετικό περιμένεις να βγει. Ή έστω ελπίζεις σε αυτό. Μπορεί και να το δημιουργείς. Οι υποχρεώσεις πάρα πολλές και το μοναδικό ίσως παρήγορο για την ώρα είναι το ταξίδι της άλλης εβδομάδας στη Ρόδο. Πέντε μέρες με αρκετή δουλειά αλλά σε διαφορετικό περιβάλλον, θα δράσουν πιστεύω καταπραϋντικά. Κι ας στερηθώ το ποδήλατο που λειτουργεί αγχολυτικά τον τελευταίο καιρό.
