Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

Πέρασε ο καιρός

Φαίνεται πως τα γεγονότα προλαβαίνουν μερικές φορές τη σκέψη ή την παγώνουν ή και τα δύο, δε ξέρω πια τι να πω. Όταν ήρθα το 1988 σε αυτή τη γειτονιά με πήρε ο Ηρακλής για να με γνωρίσει στα άλλα παιδιά, ένας δρόμος, μια αλάνα κι ένα ψιλικατζίδικο ο παράδεισος μας κι ο Παναγιώτης ο πρώτος συνομήλικος μου. Αργότερα τον θυμάμαι να παριστάνει τον Σον Κεμπ όταν παίζαμε μπάσκετ για τον οποίο τυχαία διάβασα ότι αποφάσισε να επανέλθει στην ενεργό δράση. Τα τελευταία χρόνια δεν κάναμε παρέα, τυχαίες συναντήσεις στο δρόμο, λέγαμε τα νέα μας και δίναμε μια αόριστη υπόσχεση για να κανονίσουμε να βρεθούμε όλοι μαζί όπως παλιά. Πέντε χρόνια κι ούτε έναν καφέ δεν ήπιαμε και σήμερα κοίταζα αποσβολωμένος το κηδειόσημο με τ’ όνομα του απάνω. Τροχαίο. Και μία ώρα αργότερα μαθαίνω γι’ άλλον γνωστό μου ότι είναι στην εντατική επίσης από τροχαίο. Και για κερασάκι στην τούρτα περιμένουμε και τον αδερφό του πατέρα μου να πεθάνει από μέρα σε μέρα και ν’ αφήσει δύο μικρά κοριτσάκια ορφανά. Πάντα υπάρχει λίγος χώρος για μερικές σκέψεις ακόμη.

7 σχόλια:

  1. πωωωωωωω...
    Δεν έχω λόγια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Που να τα βρεις; Χάθηκαν κι αυτά στην άσφαλτο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος26/8/08, 9:10 π.μ.

    καλά λένε
    όλα τ άσχημα μαζί πέφτουν
    καλό κουράγιο τσέλιγκας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Άστα!
    Υπάρχει απίστευτος χώρος για έξτρα δόσεις δυστυχίας και δράματος.
    Γι αυτό, όλος μας ο αγώνας πρέπει να είναι η εξισορρόπηση. Τί θα βάλουμε στο ζύγι, από την άλλη μεριά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Άστα δε λες τίποτα αγαπητή χουανίτα. Άσχημη εποχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή