Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

Δίχως λόγια

Μπήκε στο ασανσέρ και τον κατέκλυσε το άρωμα της γυμνάστριας του κάτω ορόφου. Την είχε ακούσει να φεύγει λίγο πριν, η βραχνή φωνή της, ήταν χαρακτηριστική και την πρόδιδε κάθε φορά που μιλούσε δυνατά. Μία ώρα αργότερα κι έχοντας επιστρέψει από μία συμβατική υποχρέωση, τόσο ίδια μα και τόσο διαφορετική κάθε φορά, τόσο όμορφη και μαγική, πάντα με τ’ απρόοπτα και τα συνηθισμένα της, πήρε το ασανσέρ που τον περίμενε στο ισόγειο μαζί με τ’ άρωμα της. Ανέβαινε κοιτάζοντας τη μεριά της πόρτας. Όταν κατέβαινε κοίταζε τον καθρέπτη. Δίχως λόγο.

Είχε περάσει το απόγευμα ψάχνοντας τηλεφωνική σύνδεση για το νέο σπίτι. Ένα σωρό προγράμματα, όλα σε πρόγραμμα, όλοι μιλούσαν για δωρεάν χρόνο ομιλίας μα κανείς δε μιλούσε στο διπλανό του. Χαμένος χρόνος ομιλίας έπρεπε να λέγεται κανονικά. Ποτέ οι άνθρωποι δε μίλαγαν τόσο πολύ, χωρίς ουσιαστικά να λένε κάτι. Έντονα επηρεασμένος από αυτή τη σκέψη κάθισε αμίλητος κοιτάζοντας ένα βιβλίο του Andre Kertesz. Η σιωπή τα έλεγε όλα.

3 σχόλια: