Κυριακή 22 Ιουνίου 2008

Real Life

Χθες βράδυ είμαι στο ποτάμι και στρίβω στην έξοδο της Ρενώ. Ακριβώς πάνω στη στροφή ένας ρώσος με το χαμόγελο της υπέρτατης ευτυχίας κουνάει ένα μικρό σημαιάκι που είχε, πανηγυρίζοντας την μεγάλη πρόκριση της εθνικής ομάδας της χώρας του. Του κορνάρω και κάνω το σήμα της νίκης. Βγήκε στην εθνική να πανηγυρίσει για την εθνική. Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο;

Την περασμένη Κυριακή έχω πάει για φαγητό σ’ ένα ουζερί της γειτονιάς. Κάποια στιγμή έρχεται ένας τύπος που πουλάει αναπτήρες. Η πρώτη παρέα αγοράζει, ο καταστηματάρχης επίσης και φτάνει στην δεύτερη παρέα, ένα νεαρό ζευγάρι με την κοπέλα στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης της. Πέντε αναπτήρες ένα ευρώ και αυτοί του δίνουν έξι. Κομπιάζει για λίγο κι ύστερα επιμένει να πάρει μόνο το ένα. Το παλικάρι τον καλεί να καθίσει μαζί τους για μια μπύρα κι ένα μεζέ. Δακρύζει και τελικά δέχεται. Σεμνή φυσιογνωμία. Σεμνή χειρονομία.

Τις τελευταίες ημέρες ψάχνω για καινούριο ποδήλατο. Ειλικρινά δε βρίσκω ούτε μισό καλό λόγο για τη διαφορά των 600 ευρώ σ’ ένα συγκεκριμένο μοντέλο μεταξύ Ελλάδας και Αγγλίας. Εξακόσια Ευρώ! Το λέω και τρέμω από τα νεύρα μου. Μου έρχεται να πιάσω τον αντιπρόσωπο και με τη μέθοδο του Βλαντ Τσέπες να τον καρφώσω στο παλουκόσελο.

Αεράκι σήμερα, ότι πρέπει για σερφ.